"Welcome to Cambodia!"

Verdere afscheid 

20 januari 2018 08u15. Mijn ouders, broer, zus en vriend zetten me af op de luchthaven van Schiphol. Vol enthousiasme gaf ik mijn bagage aan de incheckbalie. Daarna kwam het afscheid. Plots was mijn enthousiasme verdwenen. Met tranen in mijn ogen knuffelde in mijn mama om dag te zeggen. De tranen sprongen haar in de ogen. Dan maar overstappen naar papa. Ook bij hem sprongen de tranen in zijn ogen tijdens onze knuffel. Als zowel 'mama's - als papa's kindje' was dit zeker niet gemakkelijk. Mijn ouders zijn al 21 jaar mijn houvast waarop ik altijd kan terugvallen indien nodig. Dan het afscheid van mijn broer en zus. De tranen stonden nog steeds in mijn ogen. Maar dan kwam het. Afscheid nemen van Jens, mijn vriend waarmee ik al 4  jaar een geweldige relatie heb. De tranen sprongen ook hem in de ogen en bij mij rolden de tranen over mijn vangen. "Snel afscheid nemen", dacht ik, 'dan is het snel voorbij en minder erg". Verkeerd gedacht. Vanaf we de douanen gepasseerd waren, had het beetje enthousiasme dat nog over was plaats gemaakt voor verdriet. Ik ging naar de wc en zat daar wel 20 minuten verstopt omdat ik zo moest huilen. Totdat mijn mama me belde. Ze stelde me gerust en de tranen stopte. "IK GA NAAR CAMBODJA" dacht ik plots. 

Welcome in Cambodia!

Na een eindeloze vlucht van bijna 13 uur lang, kwamen we aan in Singapore. Op het vliegtuig hebben we al eens kunnen proeven van de Aziatische keuken. Als lunch kreeg ik een veel te pikante curry voorgeschoteld met kip en rijst. Als ontbijt kreeg ik noedels met kip en sojasaus. Het was best raar om om half 10 's avonds Belgische tijd en om half 4 's nachts Singaporeese tijd te ontbijten. En het was nog raarder toen we moesten ontbijten met Noedels.

Aangekomen in Singapore moesten we 2 uur wachten en we konden alweer aan boord van het volgende vliegtuig. Deze vlucht duurde 'maar' 2 uurtjes. Wat niets leek vergeleken met de voorbije 13 uur. Opnieuw kregen we een ontbijt aangeboden. Ditmaal was het een ontbijt met vis en rijst. Dit aanbod heb ik maar afgeslagen. Ontbijten met vis zag ik al helemaal niet zitten. 

Om 10u25 landden we in Siem Reap. "Welcome in Cambodia" dacht ik. Ik keek naar de luchthaven en stond met mijn mond vol tanden. Het was een typisch Aziatisch gebouw, zoiets had ik nog nooit gezien. Achteraf bekeken was dit niets vergeleken met de andere dingen die ik al gezien heb. Als we buitenkwamen uit de luchthaven kwam Mark, onze coördinator en begeleider hier in Cambodja, ons ophalen. De hete lucht overviel me meteen. Ik zwierde mijn trui uit en ik vervloekte mezelf omdat ik een lange broek aan had. We werden vervoerd door een tuk tuk. Je kent ze wel. Een brommer met daarachter een klein karretje met zitplaatsen voor ongeveer 4 personen. Nadat al onze bagage hierop gebonden was met touwen namen we plaats. Wat een geweldig gevoel was dit. Met de wind in de haren door een stad aan de andere kant van de wereld. We zagen marktjes, grote toeristische hotels en plaatselijke ziekenhuizen. 

Even later sloeg de tuk tuk een straatje in. De asfalt was weg en er bleef enkel zand over met heel veel stenen en putten. "Welcome in Cambodia" zei Mark. Op het einde van de weg was het wegdek zo hobbelig dat ik minstens 3 keer dacht dat ik of mijn bagage eruit zou vallen. Maar dit was het allemaal waard. De indrukken die ik nu opdeed, waren niet te beschrijven. Aangekomen aan het huis en de school (ja, dit is hetzelfde gebouw) kregen we een kamer toegewezen. We deden een praatje met Mark en hij nodigde ons uit voor een lunch. Hij nam ons mee naar een oase van rust midden in de drukke stad. Hier at ik noedels met tofu en wauw wat was dat lekker. Ik heb nog nooit zoveel gember gezien in 1 gerecht, maar de smaak hiervan was ge-wel-dig. Mijn drankje daarentegen vond ik wat minder. Door de hitte besliste ik om een 'ice tea' te bestellen. Ik wist ook wel dat het geen lipton ice tea ging zijn uit een blikje. Ik kreeg een groot glas met een bamboostokje in. Dit stokje bleek een rietje te zijn. Vol enthousiasme nam ik mijn eerste slok. Ik moest moeite doen om mijn zuur gezicht te bedekken. Deze smaak had ik niet verwacht. Ik kan niet beschrijven waarnaar het smaakte, maar ik moet je zeggen: 'mijn ding was het niet.' 

Laten ontmoetten we al enkele leerkrachten van de school. Ze waren allemaal heel erg vriendelijk en verwelkomde ons met open armen. Nadat we ons geïnstaleerd hadden in onze kamers, vonden Robin en ik dat het tijd was om op avontuur te gaan. We namen onze fietsen en we beslisten om naar de stad te fietsen. Wat een ervaring was dit. Auto's die op het verkeerde baanvak reden, fietsers die in het midden van de baan rijden en brommers die langs de andere kant de rotonde opgaan. "Dit is een spelletje van leven en dood" dachten we. Ik moet eerlijk toegeven dat we ons al goed geïnfiltreerd hadden door ons fiets-gedrag aan te passen aan de plaatselijke gewoontes. Wat hebben we gelachen! Als we thuiskwamen en we vertelde dit, antwoordde hij: "Welcome in Cambodia!". Blijkbaar was er nu nog niet zo veel verkeer in de stad omdat het zondag is. Op weekdagen is dit nog erger, ik ben benieuwd naar morgen!

's Avonds aten we door Mak gemaakte rijst met kip en cashewnoten. Ik haat noten. Maar uit vriendelijkheid at ik ze op. Oke ja, zo veel mogelijk dan toch, niet allemaal. Daarna ging ik naar mijn kamer om even af te koelen voor de ventilator. Plots stopte de ventilator met draaien en werd alles donker. Elk licht in de wijde omgeving was uit en er was geen elektriciteit meer. Wanneer Mark thuiskwam van de markt en we hem dit zeiden met zaklampen in de hand zei hij: "Welcome in Cambodia." Omdat niemand weet hoelang het zou duren voor het gemaakt ging zijn, en dat zou wel eens heel lang kunnen duren, ging ik naar mijn bed. Na 38 uur lang wakker te zijn was ik toch heel erg moe.

Om half 4 werd ik wakker. De jetlag en de hitte speelden me parten. Om half 5 ging ik toch maar weer slapen. 's Ochtends werd ik wakker door het geluid van de regen (ja ja, regen. Wij hadden dit ook niet verwacht) en van het geluid van de kinderen. Ik keek op mijn wekker. 7u22. WAT!? Ja lap, eerste dag en mijn wekker gaat al niet af. Op enkele minuten maakte ik me klaar en ging ik beneden ontbijten. Het huis liep al vol met kinderen die ongeduldig aan het wachten waren op de les die om 8 uur start. Ik ging observeren in de ABC klas. Het Khmer heeft een heel ander alfabet dus de allerjongste kinderen moeten het alfabet leren voor ze Engels kunnen leren natuurlijk. Wat een schatjes van kinderen. Ze keken me met grote ogen aan en konden niet stoppen met lachen. 1 nadeel? De namen van de kinderen zijn onuitspreekbaar en ononthoudbaar voor ons. Ik speelde al mee een spelletje rond het alfabet. Wanneer een 6jarig kindje in het Khmer iets tegen me zei kon ik niet anders doen dan met gebarentaal duidelijk maken dat ik ze niet verstond. Het is best wel grappig want voor de mensen hier is een doffe e [ə] zo goed als onuitspreekbaar. Daarom ben ik hier teacher Krisja. Deze namiddag ga ik observeren in een andere klas. Ik ben heel benieuwd!

Het klinkt allemaal als rozengeur en maneschijn voor mij maar dat is enkel omdat ik uit het 'rijke Westen' kom. Wat is het schrijnend om te zien hoe sommige mensen hier leven. Ze leven met 8 in één kamer. In die kamer eten, slapen en leven ze. Je kan je wel voorstellen dat het niet luxueus is zo met 8 in één kamer.  Ook de situatie van sommige kinderen die hier les komen volgen is schrijnend. Sommigen onder hen hebben een dak om onder te slapen, maar dat is het. Bijna of geen kledij en laat staan enkele luxeproducten als een badkamer, een bed, ... Omdat ons huis in de omgeving staat waar veel armere mensen wonen, voel ik me soms wat ongemakkelijk omdat ik de 'blanke rijke toerist' ben die het geld heeft om 3 maanden naar hier te komen. Ik hoop dat ik me snel kan infiltreren en dat ik me hier snel thuis ga voelen (wat al wel een beetje zo is hoor!). 

Mijn avontuur is nog maar net begonnen en ik heb heel erg veel zin in het vervolg!

To be continued ...