Cambodian cultural village

1/4 van mijn avontuur zit er al op. Wat gaat het snel. Sinds de komst van Birgit hebben we al heel wat leuke en nieuwe dingen gedaan. 

Eten in het Westen VS. eten in Cambodia

We hebben een echte Khmer BBQ gedaan. Dan krijg je een soort van pan op het midden van de tafel. Onderaan giet je een kippenbouillon en bovenop de top (er zit een soort berg in de pan) leg je een stuk varkensvet. We kregen dan rundsvlees, inktvis, gamba's en een hele berg groenten. De groenten moesten we koken in de bouillon en het vlees en de vis moesten we bakken op de 'berg'. Omdat we zelf totaal geen idee hadden wat we moesten doen toen we alles gekregen hadden, was er een Cambodjaan zo vriendelijk om ons een handje te helpen. Hij kon niet uitleggen wat we moesten doen want wij kunnen geen Khmer, en hij kon geen Engels. Dus dan deed hij het maar voor ons. Het was heel lief dat hij ons zo hielp. Daarna vroeg hij ons nog wat het Engelse woord voor inktvis en scampi was. Het was een heel gezellige avond. Niet alleen de Khmer BBQ hebben we ontdekt, maar we hebben ons ook al laten verleiden door een all-you-can-eat buffet. Toen we binnenkwamen vroeg de vrouw maar de hele tijd of we zoete of pikante soep wilden. We wilden helemaal geen soep. Maar dit was geen optie. Langs onze neus weg zeiden we daar maar zoet. De vrouw kwam aangewandeld met een grote kom soep en zette die op het midden van de tafel. Zelf wisten we alweer niet wat we moesten doen. Het buffet waren kleine bordjes die op lopende band voorbij kwamen. Eerst kwamen er noedels en groenten voorbij. We bedachten ons dat we waarschijnlijk die groenten en noedels in de soep moesten doen als een soort noedelsoep. Dit deden we en we aten allemaal een (of meerdere) kommen soep. De soep had heel weinig smaak en ik vond het heel raar dat we die moesten eten. Dan zag ik enkele mensen heel raar kijken naar ons terwijl we die soep aan het eten waren. Ik besloot dan maar om te vragen wat we moesten doen. Wat bleek nu? Het was helemaal geen soep om van te eten, dat was het kookvocht om het vlees in te bakken! Daarom smaakte het zo flets en vettig! :)

Sinds dag 1 dat ik hier was, stak een bepaalde vrucht mijn ogen uit: dragon fruit. In de supermarkt hier is het fruit heel erg duur dus kocht ik het nooit. Ik kon beter wachten tot we op een marktje waren waar ze het verkochten, daar is het 3 keer zo goedkoop. En eindelijk was het zover. Ik ging vol trots met mijn dragon fruit naar huis en sneed hem open. Na een foto of 5 van mij met het fruit was het tijd om te proeven. WAT EEN TELEURSTELLING. De vrucht ziet er heel exotisch en zoet uit, maar niets is minder waar. Het proefde naar een kiwi zonder smaak. Wat stom. 

Na een tijdje was ik de rijst en de noedels even weer beu. Ik was dan ook heel blij dat Mark voor ons en het volledige leerkrachten team spaghetti ging maken op een middag. Ik keek er naar uit! Het was wel gezellig zo met zijn allen eten. Mark kookt ondertussen al een beetje als een Cambodjaan en houdt van spicy food. De spaghetti was dus al vrij pikant. Maar voor Nana (een van de teachers) was dit nog lang niet genoeg. Samen met Sokun sneed zo ongeveer 10 chilipepers in kleine stukje en strooide ze de pepers volledig over haar bord spaghetti. Ik wist niet wat ik zag. Ik kon alleen maar denken aan hoe pijnlijk dat ging zijn aan haar keel en lippen en buik. Maar nee hoor, het was zelfs niet pikant genoeg. Daarna vertelde ze dat ze hier pikant eten omdat Aziaten minder zweten dan westerlingen. Door pikant te eten, beginnen ze dan toch te zweten en koelt hun lichaam af. Ik vond het wel hele interessant dat ze op deze manier toch proberen af te koelen. Ik vind het slim gevonden. 
Na het eten hadden de teachers een groene vrucht bij zodat we die eens konden proeven. Ik vroeg hen eerst wat het was. 'Mango,' zeiden ze. Ik vertelden hen dat bij ons de Mango's altijd geel/oranje zijn. 'Bij ons ook,' zeiden ze dan, 'deze is gewoon nog niet rijp.' Ik was er toch niet zo scheutig op om onrijpe mango te eten, maar ik wilde het proberen. Ik nam en stuk en beet ervan. Mijn gezicht trok samen van de veel te hoge zuurtegraad. Als ze uitgelachen waren, vertelden ze dat ze dit normaal doppen in een mengel van chilipepers en zout om de smaak van het zuur te neutraliseren. Al maar goed dat ik dat niet moest proeven, want met die chilipepers zag ik het toch niet helemaal zitten. Dan had Mark een leuk spelletje. Hij gaf mij en Nana een chilipeper. Als je likt aan de buitenkant van een peper is het niet pikant dus als je de peper in je mond steekt zonder erop te buiten proef je niets. We kregen allebei de opdracht om een peper volledig in onze mond te steken en dan om ter langste op en neer te springen. Eerst vond ik het nogal een raar spel, ik dacht even dat hij wou testen wie het langste kon springen zonder door zijn mond te ademen. Maar naarmate mijn mond zich meer en meer begon te vullen met pikantheid wist ik waar het spelletje om ging. Natuurlijk heb ik eerst moeten opgeven. De pikantheid die mijn mond vulde was voor mij té spicy. Nu blijkt het dus zo dat als je springt en je dus meer speeksel creëert, de pikantheid van de peper geactiveerd wordt. Dat was grappig seg. Wel deed nog eventjes mijn tong pijn daarna :)

Hier in Cambodja is de 'Fanta' toch nog net iets anders dan bij ons in België. De Fanta hier is feloranje. Ook bestaan er paarse, groene, blauwe, ... versies van dit drankje. Robin en ik hebben er een spel van gemaakt om zoveel mogelijk van deze varianten te proberen. Tot nu toe dronken we de groene, die smaakte naar veel te straffe bubblegum, de paarse, die smaakte naar afwasmiddel gemaakt van druiven en de blauwe die smaakte naar lekkere besjes. Dus ja eigenlijk viel enkel de blauwe in de smaak tot nu toe. Maar we zijn nog lang niet uitgeproefd hoor!

Stage en het daarbij horende communicatieprobleem 

De stage verloopt goed, maar mijn frustraties beginnen af en toe hoog op te lopen. Het is heel moeilijk om me verstaanbaar te maken naar de kinderen toe. Zij kunnen (bijna) geen Engels en ik kan geen Khmer. Een spel of een opdracht uitleggen gaat nog omdat ik dan veel kan uitbeelden en kan voordoen. Maar uitleggen dat ze iets doen dat ik niet leuk vind, of uitleggen dat ze stil moeten zijn of ze zelfs straffen is een onmogelijke zaak. Enkele dagen geleden bleef een kind maar praten. Ik zei hem dat als hij bleef praten, hij niet mee mocht spelen met het spel dat ik voorzien had. Nog voor ik uitgepraat was, was hij alweer aan het praten. Hij mocht dus niet meespelen. Ik vertrok met de andere kinderen naar het speelveld over de school en zei tegen hem dat hij niet mee mocht. Hij begreep er absoluut niets van. Ik zei hem dat hij naar binnen moest in plaats van zijn schoenen aan te doen. Hij keek een beetje verward en deed dan toch maar zijn schoenen aan. Hij had dus niets begrepen van wat ik probeerde te zeggen. Dit is niet de enige moment waarop ik problemen met communicatie ondervonden heb. Als je tegen kinderen wil zeggen dat ze stil moeten zijn kan je toch moeilijk 'schut up' zeggen!? Niet enkel tijdens stage vormt dit een grote frustratie voor mij maar ook in mijn dagelijks leven. Als we onze fiets willen parkeren bij de supermarkt komt er een man naar ons die iets wil zeggen in het Khmer en wat gebaart, maar we hebben dan totaal geen idee wat hij wil zeggen. Dan voel ik me zo gefrustreerd dat ik niet kan vragen wat hij bedoelt en dat ik hem niet kan verstaan. Ik denk dat dit ook de grootste uitdaging voor mij zal blijven gedurende mijn resterende tijd hier in Cambodja. Ook de namen van de kinderen onthouden of zelfs maar uitspreken blijft een onmogelijke opdracht. Enkele meisjes van mijn klas gaf ik Belgische bijnamen: Kaat, Lies en Julie. Nu luisteren ze zelfs als ik ze zo aanspreek omdat ze het grappige namen vinden.

Zaterdagnamiddag organiseerden we een spelletjesnamiddag voor de kinderen uit de omgeving. Heel wat kindjes uit de school kwamen ook opdagen. We organiseerden spelletjes als touw trekken, tik tak boem en vlaggenstok. Het was een ongelooflijk leuke namiddag. Niet enkel de kinderen hadden een geweldige dag, maar ook wij hebben ons rot geamuseerd. Door het zien van de kinderen die zo hard aan het lachen waren en ons zo dankbaar waren dat we dit deden, ontstond er een glimlach op mijn gezicht dat niet snel terug kon verdwijnen.

Cambodian cultural village 

Zondag maakten we een uitstap naar het cambodian cultural village. Dit is een soort familie - en theaterpark. We kwamen aan om half 12. Dan namen we rustig de tijd om alles te bekijken. Het park bestaat uit verschillende 'dorpen' van verschillende delen in Cambodja. Ook was er een chinees dorp en een miniatuur park met allemaal miniatuur versies van belangrijke gebouwen. Hier was onder andere de centrale markthal van Phnom Penh te bewonderen en een gigantische Boeddha, die blijkbaar nog niet zo heel gigantisch was. Ook was er een museum met wassen beelden. Hierin stonden apsara's (een soort nimf), monniken en andere belangrijke cambodjaanse figuren. De monnik leek zo echt dat we niet geloofden dat het een wassen beeld was. Om half 3 begonnen de verschillende shows. Eerst zagen we 'Charming of Phahum'. Dit is een Cambodjaans liefdesverhaal. Ons deed het denken aan een softe versie van Romeo en Julia, maar het was wondermooi. Het was zonder taal en het verhaal werd verteld aan de hand van muziek en dans. Het was prachtig. Daarna gingen we kijken naar een traditioneel Khmer huwelijk. Dit was wat saaier. Er werd veel in gepraat (in het Khmer) en dat was dus onverstaanbaar voor ons. Daarna gingen we kijken naar het Chinese New Year. Wat een spektakel! Het begon met de opkomst van de Chinese draken, dit was zo cool om in het echt te zien en niet enkel op tv! Dan kwamen er vrouwen die zo flexibel waren dat het er ongezond uitzag. Dan kwamen de mannen die door hoepels salto's deden, onze mond viel er van open. Maar dan deden ze er nog een schepje boven op. Ze staken de hoepels in brand en de mannen hadden de opdracht om door een brandende hoepel te springen. WAUW. Daarna gingen we naar de rituelen van het kiezen van een verloofde en een schoonzoon kijken. De show over de verloofde was eerder een comedy show. Wel speciaal zo die Aziatische humor. Ook niet helemaal ons ding eigenlijk. De meeste mensen in de zaal waren Aziaten en zij vonden dit zeer grappig maar bij ons was het lachen toch ver te zoeken. De show over de schoonzoon was heel erg saai. Opnieuw werd er heel veel verteld in het Khmer, wat voor ons nog steeds onverstaanbaar is. Dan kwam het hoogtepunt van de dag/avond. Een show op het grote podium in het donker over de bouw van Angkor Wat. Het wereldwonder Angkor Wat is gebouwd in opdracht van koning Suryavarman II. Nadat zijn leger de oorlog gewonnen had, kregen ze de opdracht om deze tempel te bouwen. Hierover ging dus ook de show. Eerst begon het met de oorlog en dan de bouw van de tempel. Opnieuw werd het verhaal verteld aan de hand van muziek en dans en niet met taal. Dat in combinatie van de kostuums en de lichteffecten was adembenemend. Wat we dachten dat een uitstap van enkele uren ging zijn draaide uit op een echte daguitstap waarin we veel leerden over dit wonderlijke land en zijn cultuur. Het was een geweldige dag waarin ik heel veel gelachen heb en wondermooie herinneringen aan over hou.

Ons huis

Als volledig toegewijde leerkrachten wonen we op de school. De klassen zijn beneden, waar ook onze keuken en living is, en onze slaapkamers zijn boven. Wonen op de school heeft zo zijn voordelen. Je kan 15 minuten voor dat de les begint opstaan, je kan tijdens de pauze een snelle powernap doen en als je iets vergeten bent, moet je maar even de trap op om het te halen. Maar er komen ook wel nadelen bij kijken. 's Middags hebben we vrij van 10 tot 14u. Vorige keer kwam het eerste kind al aan om 10u45. Tot daar onze kindervrije middag dus. Ook 's ochtends moeten we ontbijten aan de tafel waarop de kinderen aan het spelen zijn. Voor mij kan het lawaai en de drukte soms toch wat ze zwaar doorwegen zo 's ochtends als ik net wakker ben. Voorlopig vind ik de voordelen opwegen tegen de nadelen dus alles is tip top in orde. Wat wel het grootste nadeel is, is de koude douche. Ik heb het al eens gezegd dat we hier geen warm water hebben dus dat we moeten douchen met koud water. Wel, als de zon heel erg heeft geschenen, is het water een beetje opgewarmd dus dan is het meestal oké, maar als het een bewolkte dag is geweest, is het water toch wel heel koud. Ik kijk er toch stiekem wel naar uit om eens een lekker warme douche te nemen hoor :). 

Toch stiekem een beetje toeristen 

We zijn hier in de eerste plaats voor onze stage natuurlijk, maar soms komt de rasechte toerist in ons naar boven. Zo ben ik het wereldbekende nachtleven in pubstreet al gaan verkennen, heb ik een welgekende 'vismassage' gekregen en heb ik een goede en minder goede voetmassage ondergaan. Een vismassage wil zeggen dat je je voeten in een tank steekt vol vissen. Dit zijn speciale  wvissen die komen knabbelen aan uw voeten. Zo eten de vissen de dode huidcellen van die aan je voeten hangen op. Echt een aangenaam gevoel was het niet en voor ik mijn panische angst voor vissen (en de zee) had overwonnen, was er al een hele tijd voorbij. Met zen drietjes hebben we genoten van een voetmassage. Echt genoten heb ik eigenlijk niet gedaan. De masseuse had lange vingernagels, die ze dan in mijn kuiten duwde, en kneep ongelooflijk hard. Daarnaast kwam er nog eens bij kijken dat ze af en toe op mijn benen en voeten begon te slaan en dat ze mijn tenen liet krakken. Of ze echt een idee had wat ze aan het doen was!? Dat weten we ook niet. De tweede voetmassage daarentegen was de hemel. De vrouw was zeer zachtaardig en kneep minder. Zelfs wanneer ze op mijn voeten sloeg, had ik het idee dat ze echt wist wat ze deed. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond in een rustgevende kamer, was dit 30 minuten puur genieten. 

Heimwee

Van heimwee was er deze week wat minder sprake. Sinds Birgit aangekomen is, gaan we vaker op staat en lig ik ook 's avonds niet meer alleen. Want ja hoor, Birgit en ik zijn roomies! Omdat ik s' avonds met haar aan het tetteren en lachen ben in plaats van alleen in mijn bed te liggen, heb ik minder tijd om de mensen en het leven in België te missen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan thuis denk en dat ik iedereen daar mis, maar het huilen en het harde gemis is zachtjesaan wegge-ebt. De voorbije week was het voor de mensen thuis moeilijker dan voor mij. Omdat ik zoveel dingen deed, stuurde ik minder berichtjes en belde ik veel minder. Maar die schade heb ik ondertussen al terug ingehaald. Als ik besef dat ik hier al bijna een maand zit, dan denk ik 'wauw, wat gaat de tijd snel. Straks is het al om en moet ik terug naar huis.' Maar als ik dan denk dat het nog 8 à 9 weken is, kan ik enkel denken 'Is het nog zo lang voor ik Jens en de rest van mijn familie in mijn armen kan sluiten?'. Wat ik wel heel zeker weet is dat het de moeite waard is. Ik heb vandaag al met mijn mama besproken dat we over een jaar of twee een reis gingen maken naar Azië en dat we nog eens zouden terugkomen. Ik kijk er nu al naar uit!
Het uurverschil blijft lastig. Nu dat Jens terug les heeft, is ook het contact let hem verminderd. Wat logisch is natuurlijk, maar we doen ons uiterste best om elkaar zo veel mogelijk te horen! 

To be continued ...