Floating villages

Boottocht naar de floating villages 

Deze zaterdag hadden we een boottochtje op het Tonlé sap meer geboekt. Dit is het grootste zoetwatermeer van Zuid-Oost Azië. Om 7u45 werden we opgepikt aan een hotel in de buurt (we hebben geen adres dus konden dit ook niet opgeven). Het was pijnlijk vroeg die morgen en als ik opstond had ik het vreselijk koud. Het was maar 21 graden. Mijn topje zwierde ik terug uit en ik koos een T-shirt met lange mouwen. We werden opgepikt door twee Cambodjanen in een mini-van. Alles was tip top in orde. We stopten nog bij twee andere hotels om nog 5 anderen op te halen. Dan reden we door. Onze eerste stop was bij de lotus-farm. De lotus is de heilige bloem van het boeddhisme. In de stengels van de lotusbloem zit een soort draad. deze draad trekken ze uit de stengels en leggen ze op een bankje. Als ze genoeg van deze draden hebben, rollen ze dit tot 1 dikkere draad. Hiermee worden dan stukken stof gemaakt. Ik denk dat het een soort van zijde is dat ze maken. Dat was heel leuk om te zien. Allemaal vrouwen op een rijtje in kleermakerszit die allemaal dezelfde bewegingen maken. Jammer genoeg waren we niet in het juiste seizoen en konden we de bloemen zelf niet zien, er was nog maar net gezaaid zodat het volgend seizoen een nieuwe lading zou zijn.

Na ons bezoek aan de lotus-farm reden we verder. We reden door Phnom Krom, een dorpje op 15 km van Siem Reap. Hier was de armoede goed te zien. Naast de baa waarover we reden viel dit niet zo op, maar als je verder keek, naar de huizen erachter viel dit al heel wat meer op. Het is schrijnend om te zien hoe sommige mensen hier wonen. De eerste dagen vonden we dit charmant. De hutjes uit bananenbladeren waar de bewoners in de hangmat gingen liggen genieten van de zon. Na enkele dagen/weken komt het besef dat die mensen hier wonen door weer en wind. Ook in het regenseizoen, wanneer en liters water uit de lucht valt en de straten onder water staan, wonen deze mensen in die hutjes. Dan is het niet meer charmant en gezellig. 
Maar terug naar onze tocht... Aangekomen aan de 'haven' kregen we onze ticketjes en wandelen we naar de boot. Op weg naar de steiger probeerde een man een foto te nemen van mij. Ik vond dit raar en vertrouwde dit niet dus ik keek weg en keek eens boos. Daarna konden we op onze boot stappen. Het was een klein houten bootje en als je het zo zag liggen zou je niet denken dat er nog mee gevaren kon worden. Maar dat had zeker zijn charme! Vol vertrouwen begonnen we aan onze trip. We kwamen voorbij drijvende huizen, winkels, kerken en scholen. Dit was best een grappig zicht. Een huis midden op een meer en daarrond is er niets. Om dan nog te beseffen dat het dus wil zeggen dat je huis drijft en dus ook van plaats veranderd.

Even later meerden we aan aan de crocodile-farm. Dit is eigenlijk niet meer dan een drijvende souverniershop waar ze krokodillen hebben opgesloten om toeristen te lokken. Vroeger zaten er krokodillen in het meer, nu al lang niet meer. De krokodillen die we zagen waren puur voor toerisme. De gids was er ook heel eerlijk over dat dit zo was. Maar voor toerisme of niet, ik vond het wel heel cool om die krokodillen te zien hoor! Wanneer we hier aankwamen zagen we een kindje in een opengesneden olievat en het kind had een slang vast. Opnieuw was het super vet om een echte, levende slang te zien en het was zo ongelooflijk schattig om dat kindje te zien in dit geïmproviseerd bootje, maar ik je achterhoofd weet je ook wel dat dit opnieuw een toeristische attractie was. Wanneer we de shop betraden gebeurde er iets grappigs. De winkel bestond uit verschillende palletten hout die aan elkaar vast gemaakt waren met touwen en andere houten planken. Plots was er een golf (door een boot denk ik). De verschillende palletten trokken eerst uit elkaar en botsten dan weer tegen elkaar. Ik vloog van de ene kant naar de andere kant en viel bijna neer. Dit was wel een grappig gevoel. Waar ik meteen aan dacht was 'stel je voor dat je rustig ligt te slapen en je wordt zo uit je bed gegooid.'

We stapten terug in onze boot en we werden naar de 'queen Tara' vervoerd. Dit is de grootste boot op het Tonlé sap meer. Hier kregen we een maaltijd en een drankje. Een gratis cocktail om 10u30? Daar kon ik geen nee tegen zeggen! In mijn ooghoek zag ik hangmatten hangen op de boot. Nog voor ik iets zei liep ik naar de hangmat. Hier kon ik dagen, weken, maanden, jaren, ... blijven liggen. Even proefde ik van het zalige leven. In het zonnetje (er was weinig zon, maar mijn schouder was tenminste verwarmd) liggen in de hangmat. Wat een hemel. Dan kregen we een maaltijd. We aten beef Loc lac en we zochten de boven verdieping van het schip op. Wat was dit gezellig. Hier konden we in de ondertussen volledig doorgekomen zon zitten en genieten van het uitzicht. Hier wilden we nooit meer weg. Maar jammer genoeg komen aan alle mooie liedjes een einde. Om 11u30 werden we met de kleine boot terug gebracht naar de mini-van die ons terug naar huis bracht. Het was een leuke voormiddag. Robin en ik zijn allebei grote fan van boottochtjes en we hebben hele wat afgelachen. Het zal zeker onze laatste boottocht niet geweest zijn.

Aankomst Birgit

Maandagavond 5/01 kwam Birgit aan op de luchthaven. Birgit is een studente lager onderwijs aan de UCLL in Leuven. Ze komt ons twee maanden vergezellen hier in Siem Reap. Zij gaat samen met teacher Nana lesgeven in de ABC klas. We gingen met de tuk tuk van en naar de luchthaven. Jammer genoeg was het al donker en konden we niet zo veel zien van de omgeving. De dag erna gingen we met zen drietjes naar de stad. Ik vind het wel leuk om er een meisje bij te hebben. Nu kunnen we wat meisjes-dingen doen. Zoals naar de spa gaan voor massages, onze voeten laten verzorgen met een vismassage en cocktails drinken. Tussen ons drie klikt het heel goed en we lachen heel veel. Ik weet nu al dat het nog heel leuk gaat worden de komende maanden. Wat mij hard opviel was hoe hard ik ondertussen al gewend was aan alles. Voor mij is het normaal dat er wondermooie tempels achter de hoek staan en dat er monniken in oranje gewaden voorbij lopen. Ik moest mezelf er soms op wijzen dat dit voor Birgit nog nieuw was en dat we dus niet te snel mochten gaan over alles. Ik herinner mij mijn eerste dagen nog dat ik ook overweldigd was door alle indrukken, dus hier moeten we zeker rekening mee houden. 

Stage

Mijn tweede week lesgeven is ondertussen van start gegaan. Omdat het voor ons nog steeds moeilijk is om af te wegen hoe we juist met twee kunnen lesgeven, beslisten we onze kracht van het tweevoud in te zetten en de groep leerlingen in twee te splitsen. Ik nam de sterkste spellers mee naar een ander zaaltje en gaf daar les aan een groepje van ongeveer 8 kinderen. Het was heel leuk om eens alleen voor de klas te staan en te kunnen doen wat ik wou. In de namiddag had ik het idee om mezelf te filmen. Zo kon ik achteraf bekijken of ik te snel of te moeilijk zou praten. Het niveau van Engels van de kinderen is niet hoog dus ik moet me hieraan aanpassen. Achteraf bekeek ik het filmpje en moest ik heel hard lachen. Ik had het woordje 'fat' aangeleerd. Alleen moest ik uitgelegd krijgen wat dit betekend zonder dat ik het kon vertalen naar het Khmer. Dus ik beeldde het uit. Dit was best een grappig zicht (zie foto). Maar mission accomplished, de kinderen wisten perfect wat ik bedoelde. 

Eten en algemene culturele verschillen

Zondagavond gingen Robin en ik iets eten in een restaurantje in de buurt. We bestelde allebei de 'chicken curry' en een fruitshake. De ober zei ons dat de curry 'a little bit spicy' zou zijn en vroeg of we de minder pikante versie wilden. We dachten dat we 'a little bit spicey' wel aan zouden kunnen, het was tenslotte maar 'a little bit'. Wanneer we dan onze eerste hap namen van de curry sprong het zweet ons op het voorhoofd en de tranen in de ogen (Robin moet huilen als hij pikant eet). De curry was zo pikant dat we hem bijna niet konden opeten. Ik was ook zo blij als het opwas. Het was lekker maar die pikantheid kon ons belgenmondje niet verdragen. Nu weten we dus dat 'a little bit spicey' eigenlijk 'really spicey' is. Ook merkten we zelf op dat we kieskeurig beginnen worden op de rijst. Bij bijna elk gerecht krijg je gestoomde of gekookte rijst. Dus we eten hier veel rijst. Daarom zijn we ondertussen al kieskeurig op de rijst geworden. 'Deze rijst is een beetje droog, deze rijst is te plat gekookt, deze rijst is te hard, ...' We worden nog echte rijstkenners! Dinsdag aten we in de stad. We hadden een restaurant gevonden waar we voor 4 dollar (ongeveer 3,5 euro) een 3 gangen menu konden eten. We kregen eerst spring rolls, dan een (niet pikante) chicken curry en dan gebakken bananen. Ik moet zeggen, voor mij waren die bananen een no-go. Ze waren veel te zoet en ik vond het echt niet lekker. Ook zijn we noedels met groenten en ei gaan eten voor 3000 riel dit is omgerekend naar euro 64 cent :)

Niet allen qua eten is het hier anders dan in België. Als je hier (buiten de stad) rondfiets, zie je voortdurend mensen die een vuurtje stoken. Eerst vonden we het gewoon heel raar dat de mensen hier voortdurend open vuren maken, maar daarna roken we dat de rook van dat vuur wel heel slecht rook. De rook prikte in onze ogen en we voelen zelfs in onze luchtpijp dat er iets niet aan klopte. Nu blijkt dat dit de manier is waarop de mensen hier hun afval en plastiek wegwerken. Ze gooien het op een grote stapel droge bladeren en steken het in brand. Dit is heel ongezond voor de mensen in de omgeving, maar ook voor de natuur natuurlijk. Plastiek is een groot probleem in dit land, dus kocht ik een herbruikbare drinkfles zodat ik gene kleine flesjes moet kopen onderweg en neem ik naar de winkel zelf een zakje mee zodat ze me geen 3 plastieken zakjes moeten meegeven. 

Wat ons opvalt aan de kinderen hier op school, is dat we ze nog nooit ruzie heb weten maken. Zelf wanneer de ene iets afneemt van de andere of wanneer de ene de andere duwt, wordt er geen ruzie gemaakt. De kinderen werken heel veel samen en spelen ook samen. Ook hebben ze veel meer respect voor materialen dan ik België. Ik had ieder kindje van mijn klas een papiertje gegeven waarmee ze iets moesten doen in de les. Als ik dit in België zou doen, zou de helft van de kaartjes niet meer bruikbaar zijn achteraf en zou de andere helft enorm vuil of gescheurd zijn of zelfs kwijt. Hier kreeg ik alle kaartjes netjes terug. Op één van de kaartjes was een vuile veeg en de leerling van ie het kaartje was heeft zich uitdrukkelijk geëxcuseerd hiervoor. Wat een verschil toch!? 

Heimwee

Terwijl ik hier zit gaat het leven in België gewoon verder natuurlijk. Maar juist omdat iedereen leuke uitstapjes plant e.d. is het voor mij moeilijker. Om te lezen dat iedereen samen naar de cinema gaat, of dat mijn zus met Jens naar een cantus gaat, of dat Jens naar Boekarest gaat met zijn studentenclub, ... Die dingen zorgen ervoor dat mijn algemene heimwee hele groot wordt. Niet alleen omdat ik super graag mee zou willen doen met al die dingen, maar ook omdat ik me daardoor 'buitengesloten' voel in de groep. Ik ga normaal met mijn zus naar de cinema, en ik ga normaal met Jens naar de cantus en nu word ik 'vervangen'. Natuurlijk wil ik dat ze het leuk hebben en dat ze veel dingen doen, maar ergens is dat gevoel voor mij heel dubbel. Ook het dagelijks contact met het thuisfront begint te verminderen. De voorbije weken hoorde ik ze zo goed als elke dag, belde ik elke dag met iemand of had ik elke dag enkele minuten videochat gepland. Ook dit is voorbij. Jens (die nu op vakantie is in Boekarest) hoor ik amper, mijn ouders hoor ik ook minder. Mijn broertje hoor ik nog af en toe en mijn zus stuurt me een resem berichten als ik slaap, maar om dan op ze allemaal te antwoorden wanneer ik opsta, vind ik heel moeilijk. Dus ja als je het mij vraagt, steekt de heimwee nu de kop op. Ik ben blij dat ik niet meer alleen op mijn kamer lig want daardoor kan ik me beter sterk houden en niet om de haverklap in tranen uitbarsten. Ook het uurverschil speelt me nog steeds parten. Het blijft lastig dat tegen dat ik opsta, iedereen in België net gaan slapen is, dat als ik vrij heb op de middag iedereen nog steeds slaapt en dat als ik in de namiddag vrij heb iedereen naar het werk is of naar school.  

To be continued ...