Batdambong

Weekendje in Battambang met Mr. Fie

Vrijdag, na onze stage vertrokken we met de bus naar Battambang. Battambang wordt door de plaatselijke bevolking uitgesproken als 'Batdambong'. Battambang is de tweede stad van Cambodja. Tijdens het weekend dat Marie en Julie hier waren, hebben we Fauke en Lore ontmoet. Deze vriendinnen van Marie en Julie lopen stage in Battambang. We vroegen aan hen wat we zeker moesten doen als we daar waren. We hadden immers maar anderhalve dag in de stad want zondagmiddag zaten we al terug op de bus naar huis. Ze zeiden ons dat ze een tour gedaan hadden met de tuk tuk van Mr. Fie, echt een aanrader zeiden ze. We vonden het zelf perfect dat we Battambang in 1 dag konden zien en na het lezen van alleen maar super positieve recensies op Tripadvisor, belden we om onze trip vast te leggen. Eenmaal aangekomen in het guesthouse waar we verbleven, aten we een Westerse hamburger en gingen we vredig naar ons bedje klaar om de dag erna op pad te gaan.

Zaterdagochtend om 9 uur stipt stond hij klaar. Fie pikte ons op aan het guesthouse en overliep met ons de tour die we die dag gingen doen. We zeiden tegen hem dat het allemaal oke is, we vertrouwden hem volledig. We begonnen met een tempel. Onderweg stopte Fie en gaf liet hij ons proeven van de plaatselijke delicatessen: sticky rice. Dit is een plekkerig mengsel met suiker, rijst en zwarte bonen dat gemaakt wordt in een stuk bamboo. Onze dag begon dus al goed. We reden door en kwamen aan bij de tempel. Fie stapte mee uit en vertelde ons dat de plek waar we stonden eigenlijk een killing field was. Wat hij toen vertelde gaf ons kippenvel en we stonden er met onze mond vol tanden. Zelf was hij 5 jaar wanneer de Rode Khmer de bevolking vanuit de steden naar het platteland joegen. Fie werd gescheiden van zijn ouders, broers en zussen. Fie zat samen met 99 andere kinderen in een werkkamp. Zijn ouders waren allebei leerkrachten en zaten dus in een ander kamp met weinig kans op overleving. Ook zijn broers en zussen waren van hem weggetrokken. Zijn moeder is vermoord, zijn vader is gestorven door uithongering en ook zijn broers en zussen is hij verloren. Van de groep van 100 kinderen waarvan hij er eentje was, hebben 40 kinderen het overleefd. Wanneer ik Fie vroeg of het voor hem dan niet heel moeilijk was om op een plaats te komen als deze, zei hij met tranen in zijn ogen 'ja'. Dan vertelde hij het verhaal dat hij in zijn hele leven 1 dag naar school gegaan is. Die dag zat hij in de klas en werd er een bom op zijn school gegooid. Hij heeft zijn vriendjes zien sterven en zelf heeft hij nog littekens in zijn gezicht van dit bombardement. Sinds die dag is hij nooit nog op school geweest. Later leerde hij zichzelf lezen en schrijven aan de hand van filmpjes op youtube en leerde hij Engels door zoveel mogelijk te praten met mensen die hem wilden helpen. Nu doet hij wekelijks tours door Battamabng met zijn tuk tuk. Hij heeft duidelijk zijn leven terug opgepakt. Het heeft wat tijd nodig gehad, wat niet meer dan logisch is, maar wij vonden het fantastisch wat hij toch bereikt heeft. Het moment dat hij dit aan het vertellen was, stonden we alle drie met onze mond vol tanden. Wat kan je zeggen tegen iemand die zoiets heeft meegemaakt?

We stapten terug in de tuk tuk en hij vroeg ons of we de crocodile farm wilden zien. Natuurlijk zeiden we ja. Op deze krokodillenboerderij worden mannetjes en vrouwtjes samengezet zodat ze zouden paren. Als de vrouwen dan eieren leggen, worden de eieren onder de grond gestoken voor 70 dagen. Daarna komen de baby krokodillen eruit. Deze kleine schattige diertjes worden verkocht aan een andere crocodile farm. Deze boerderij laat de diertjes opgroeien, groot en volwassen worden en verkoopt de dieren dan door aan mensen in Thailand en Vietnam. Daar wordt de huis omgezet naar krokodillenleer om zo handtassen, schoenen, ... te verkopen. We kwamen aan en Fie gaf ons wat fruit. Het was plaatselijk fruit dat leek op een lychee en smaakte naar meloen. Daarna kregen we de kans om een baby krokodil vast te houden en zagen we honderden grote krokodillen. Met een grote hoeveelheid mopjes waardoor we alle vier moesten lachen, mochten we ook krokodilleneieren vasthouden. Als souvenir kregen we 3 kleine krokodillentaden mee en 2 grote. Wat was dit geweldig. We konden niet stoppen met lachen. We hadden net een krokodil in onze handen gehad!

Daarna reden we door naar een plaats waar ze rijstpapier maken voor het Cambodjaanse gerecht 'spring rolls'. Dit zijn een soort loempias. Je kan ze vers eten, en gefrituurd. Natturlijk konden we ter plaatse ook van deze lekkernij proeven en hebben we dit vol enthousiasme gedanan. Het was super lekker! Ik kan niet kiezen of de verse of gefrituurde het lekkerste zijn, ik vond ze allebei super lekker! Het was ook heel fascinerend om te zien hoe ze deze 'papieren' maakten.

Na dit hapje reden we door naar een tempel. In de tempel stonden wel 40 standbeelden van Buddha figuren. Ook was er een oude tempel, maar na het zien van Angkor Wat en alle bijhorende tempels vonden we dit wat minder impressionant. We reden opnieuw door en onderweg vroeg Mr Fie of we een andere plaatselijke delicatessen wilde proeven: rat op de bbq. Daar hebben we toch maar 'nee' op geantwoord. Dat zagen we echt niet zitten. We reden nog even door en plots stopte hij. Hij zie dat hij ons 'the lucky boy' wilde laten zien. 'Wat krijgen we nu' dachten we. We keken om het muurtje en zagen een gigantische koe. Dit is een van de enige mannelijke koeien van de stad. De andere mensen brengen hun vrouwelijke koe hier naartoe en betalen de eigenaars zodat hun koe met deze gigantische os mag paren. Zo heeft deze os wel 200 vrouwtjes per jaar. Daarom noemen ze hem 'the lucky boy.'

We reden verder en kwamen aan bij een vissersdorp. Het was er heel gezellig. Aan de rivier lagen bootjes en in de rivier zwommen een tiental kinderen. Fie vroeg of we naar beneden wilden om beter te kunnen kijken naar de rivier e.d. 'Natuurlijk' zeiden we en we wandelden naar de rivier toe. Ondertussen was het ontzettend warm geworden (wel 35 graden) en we voelden met onze voeten in het water. Fie nam plots een boot vast en zei ons dat we erop mochten zitten. Nog snel een onverwachte boottocht erbij, waarom niet? We zaten op de boot en we vaarden op de rivier. Wat een zalig en vrij gevoel. Alleen wij op de rivier, enkele spelende kinderen en voor de rest enkel bomen en andere natuur. Plots zei Fie dat als we wilden zwemmen dat we gewoon in het water mochten springen. Robin sprong als eerste de rivier in. Hij zwom meteen naar de kinderen toe en begon met hen te spelen. Zalig om te zien hoeveel plezier ze hieraan beleefden. Na enkele minuten gaf Birgit zich ook gewonnen en sprong ze ook de rivier in. Daar zat ik dan alleen op het bootje. Ik wilde ook wel zwemmen, maar ik durfde echt niet. Ik durf niet zwemmen in water waar vissen in zitten dus laat staan in een rivier waar de plaatselijk bevolking elke dag gaat vissen. Na enkele minuten kon ik het niet weerstaan en sprong ik met mijn kleren aan het water in. Het gevoel dat ik toen kreeg is niet te omschrijven. Het gevoel van vrijheid, zorgenloosheid en geluk stak de kop op. Terwijl ik daar aan het zwemmen was, was ik zo gelukkig dat ik niet kon stoppen met lachen. Er kwam een andere tuk tuk aangereden met twee toeristen. Ze stonden even stil om van het uitzicht te genieten. Plots hoorde ik de driver roepen: 'wow, there are tourist swimming in the river!' De twee touristen keken vol verbazing en begonnen naar ons te zwaaien. Omdat er wat stroming in de rivier zat zijn we vanaf we aan de kant raakten er uit gegaan. Daar stonden we dan, kletsnat aan de rand van die rivier. Maar wauw wat een mooie ervaring en wat een zalig moment. Kletsnat sprongen we terug in de tuk tuk en we reden door.

We gingen over een hangbrug die plots uit the middle of nowhere verscheen en een prachtig uitzicht bood over de rivier waar we in gezwommen hadden enkele minuten geleden. Onderweg stopte meneer Fie weer. We zagen een groot wit doek. Hij hiefhet doek op en we zagen allemaal plastic flessen. Toen zei hij dat het een champignonnen plantage was. En ja hoor, uit de flessen kwamen witte champignonnen. Het was heel grappig dat de paddenstoelen er zo uit kwamen 'gekropen'. We reden weer verder en niet veel later stopte hij alweer. Hij vroeg of we met zijn tuk tuk wilden rijden. We werden heel enthousiast. Een voor een reden we met de tuk tuk en vervoerden we de anderen. Het was alweer een zalig gevoel om op een weggetje in het platteland van Cambodja met een tuk tuk te rijden. We waren allemaal voortdurend aan het lachen. We reden door, gingen een hapje eten en gingen naar een tempel. Na het beklimmen van een trap met 363 treden in de vlakke zon en 36 graden, kwamen we boven op de berg aan bij een oude tempel. Alweer was het een mooie tempel, maar omdat we al zo veel tempels gezien hebben en onderandere Angkor Wat en Bayon, was deze tempel opnieuw wat minder impressionant. Het uitzicht daarentegen was wel wondermooi. Je zag bijna geen huizen, maar enkel natuur. We daalden de 363 treden terug naar beneden en we reden door.

We kwamen aan bij de bambootrein. Dit is een simpele trein die vroeger echt gebruikt werd om van de ene stad/dorp naar het andere dorp te reizen. Nu is deze trein niet meer in gebruik en is er een toerisctische attractie van gemaakt. Ik moet zeggen, het was leuk om het eens gedaan te hebben, maar ik vond het niet wauw. Maar het was zo een leuke dag dat zelfs dat een geweldige ervaring was. We gingen naar onze laatste stop, de bat cave. Onderweg begon het te regenen. Een troîsche regenbui is niet zoals een regenbui bij ons. Het lijkt alsof ze 10 emmers water op 1 vierkante meter uitgieten. Met andere woorden ben je na enkele seconden kletsnat. In de tuk tuk viel dit mee omdat er een afdakje was, maar Fie was natuurlijk kletsnat. We draaiden een straatje in en merkte dat de regenval plots voorbij was. Daarna merkten we op dat de grond helemaal niet nat was, hier had het dus nooit geregend. We reden weg van de regen, zalig dan kunnen we opdrogen in de zon. Fie stopte bij een huis waar veel bomen stonden, mangobomen wist hij ons te vertellen. We gingen het erf binnen en de vrouw gaf ons enkele mango's mee. We vonden dit heel attent en we bedankten haar meerdere keren. We vroegen aan Fie of hij de mensen kenden en hij zei simpelweg 'neen'. Dit vonden we wel grappig.

Aangekomen op onze laatste stop, de bat cave, vertelde Fie dat we boven op de berg naar the killing caves konden en een tempel konden bezoeken. Natuurlijk wilden we dit graag doen. Fie zei ons dat we niet de trappen moesten nemen maar dat we beter langs een andere weg gingen dus deden we dit maar. Na best wel een tijdje wandelen kwamen we aan bij de tempel. Nu nog op zoek gaan naar de killing cave. Plots kregen we opnieuw een regenbui over ons heen. Deze keer regende het nog harder. We gingen door de regen en werden kletsnat. We wandelden en wandelden, maar we vonden de killing cave niet. We kwamen op de top van de berg en vonden een grot. De killing caves! (Dit blijkt later een andere grot te zijn en niet de killing caves, maar dat wisten we toen nog niet). We namen een kijkje binnen en het was een mooie grot voll beelden van Buddha. Omdat de uittocht van de vleermuizen zou beginnen om 6 uur, moesten we snel de weg naar beneden vinden. En nee hoor, het was nog niet gestopt met regenen. We zochten naar de trappen om naar beneden te gaan. Met wat hulp van de plaatselijke marktkraamers vonden we deze uiteindelijk toch. Ik moet zeggen, de steile trappen afdalen terwijl ze 100 liter water per vierkante meter op je hoofd gooien, is niet erg gemakkelijk of leuk. Maar we bleven positief. Aangekomen bij Fie zag hij ons kletsnat staan en hoe nam stoelen zodat we onder een parasol (die even diende als paraplu) konden zitten en wachten. Omdat we toch al kletsnat waren, trokken we ons niets van de regen aan en gingen we in de regen wachten op de vleermuizen. Tijdens het wachten gingen Robin en Birgit in een plas zitten en zwom Birgit zelfs in een plas. We konden toch niet natter worden dan we al waren. Ik moet zeggen, we hadden wel heel wat beziens. Toen kwamen de vleermuizen, na meer dan 30 minueten wachten, eindelijk uit de grot gevlogen. WAUW. Meer dan een miljoen vleermuizen vlogen in een zwerm uit de grot op zoek naar eten. Dit doen ze elke avond en wij vonden het zeker heel impressionant!

Toen was het tijd om terug naar het hostel te gaan. Na een laatste foto met Fie namen we afscheid en gingen we een hapje eten. Daarna toonden we onze birjartkunsten aan elkaar (de ballen vlogen letterlijk in het rond) en daarna kropen we ons bedje in. Zondag hadden we niets meer gepland. Gewoon een half dagje luieren aan het zwembad kon ook wel eens goed doen. Omdat we ongeveer een uur moesten wachten op ons ontbijt schoot er niet zo veel tijd meer over, maar toch heb ik genoten van die korte uurtjes in het zwembad. 's Middags gingen we eerst nog eten in het hostel en om 2 uur vertrok de bus naar Siem Reap, althans dat dachten we. Rond 12 uur bestellen we ons eten. Na anderhalf uur wachten kreeg ik mijn lekkere chicken curry om 20 over 1. 10 minuten en 3 happen later, komt er een man binnen. De mensen voor de bus naar Siem Reap moeten nu instappen. Ik zeg dat wij die mensen zijn, maar dat de bus pas zou vertrekken om 2 uur. 'Nee, nee' zei hij. Pick up at 13.30. Met tegenzin moest ik mijn volle bord chicken curry achter me laten om naar huis te gaan.

Ik heb nog nooit zoveel gelachen op 1 dag en zoveel verschillende dingen gedaan op 1 dag. Ik durf bijna te zeggen dat deze zaterdag met Fie een van de leukste dagen uit mijn leven is. Het gevoel van vrijheid en geluk dat ik toen voelde heb ik zelden eerder gevoeld. Jammer genoeg is het heel moeilijk om te beschrijven welke sfeer en welke gevoelens we ervaarden toen, maar ik kan je verzekeren dat het een zalige dag was!

Stage

Vrijdag gaf ik mijn laatste lessen aan de leerlingen van niveau 2 samen met teacher Nika. Vanaf maandag geef ik les in de ABC klas samen met Nana. Dat wil dus zeggen dat ik nu de eerste 3 dagen in de ABC klas achter de rug heb. Het is anders dan in de klas van Nika waar ik de voorbije 6 weken lesgegeven heb. In deze klas leer ik de kinderen de letters schrijven en zijn ze in september gestart van nul. Het voordeel is dat jongen kinderen snel bijleren en dat het dus best wel vlot gaat. Een nadeel dat ik tot nu toe ondervind, is dat de frustraties die ik in de vorige klas al had omdat ze me niet verstonden, nu nog groter is. Je moet alles uitleggen met hand en tand, je moet alles uitbeelden en zelfs dan is het nog niet altijd duidelijk voor hen wat je bedoelt. Natuurlijk leer ik hier heel veel uit. Ik kan me voorstellen dat in de multiculturele samenleving van België het ook kan voorkomen dat er kinderen in je klas zitten die jouw taal niet kunnen spreken en waaraan je toch alles moet kunnen uitleggen. Op die manier heb ik er dus wel heel veel aan. Ook merk ik dat ik een zaligheid vind om af en toe Nederlands te kunnen praten tegen Birgit of Robin. Het is heel vermoeiend om altijd in een taal te moeten communiceren dat niet je moedertaal is. En ook omdat de meeste mensen hier je onvoldoende verstaan of begrijpen is het vaak een verademing om Nederlands te kunnen praten. Ik kan me nu dus ook beter inbeelden hoe dat moet zijn voor kinderen in België die anderstalig zijn en niemand hebben om mee te communiceren in hun moedertaal. Je kan dus wel zeggen dat mijn stage hier me veel bijleert en tot nieuwe en andere inzichten brengt.

Heimwee

De heimwee waarmee ik de eerste weken heel hard kampte, is in hoeveelheid enorm geminderd. Natuurlijk mis ik iedereen heel erg, maar het constante gemis dat gepaard ging met huilen en verdriet heeft plaats gemaakt voor een positieve versie van het gemis. Ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien en om opnieuw deel te nemen aan daguitstapjes e.d. Ik kijk uit naar de komst van mijn zus om alles te tonen en ik kijk uit om Jens terug te kunnen knuffelen en mijn broer terug te kunnen plagen. Enkel blijf ik het soms moeilijk hebben om Jens te missen. Als ik hier ergens kom dat ik heel leuk vind, zou ik dat zo graag met hem willen delen. En als ik een koppel touristen zie die samen romantische dingen doen, ben ik soms wel jaloers. (Ja ik weet het, dat klinkt heel melig). Nu dat ik over de helft van mijn verblijf hier ben, kijk ik met een dubbel gevoel naar mijn thuiskomst. Natuurlijk wil ik graag naar huis en kan ik niet wachten om iedereen terug te zien, maar langs de andere kant wil ik hier niet weg.

Andere leuke activiteiten

De voorbije weken hebben we ook nog andere dingen gedaan. We zijn gaan zwemmen bij Lotte en Ninke en we keken een 3D film in de cinema (voor maar 3$). Maandagavond zijn Birgit en ik met zijn tweetjes gaan eten (Robin was een beetje ziekjes). Het was een super gezllige avond. Na een cocktail of twee en een lekkere chicken curry werden we aangesproken door een groepje Cambodjaanse jongens. Ze boden ons een drankje aan en vroegen of we bij hen wilden komen zitten. Zelf vonden we het wel leuk om wat te integreren met de plaatselijke jeugd dus we voegden ons bij de groep. Na het gebruikelijke namenrondje praatten we nog wat over hun studies en over wat wij in Siem Reap deden en dan gingen we naar huis. Wat als een gewoon avondje uiteten begon, eindigde als een avond met nieuwe mensen en een leuk verhaal om te vertellen als we thuis zijn.

To be conitued ...