Baj mie tsjaa

Weet je wat een geweldig voordeel is van in Siem Reap wonen? Dat je 's avonds na het lesgeven, of 's middags tijdens de pauze het wondermooie Angkor Wat kan bezoeken. Dit deden we vorige week 2 keer. Maandagavond bezochten we een tempel in het Angkor complex, die bekend staat voor de mooie zonsondergang. Omdat we toen voorbij Angkor Wat reden, wou ik nog zo graag een keertje terug en zijn we dus woensdagmiddag er even langs gegaan. Het blijft het mooiste wat ik ooit gezien heb. Dinsdagavond stond er iets heel bijzonder op de planning. We zouden met een monnik gaan praten over het Boeddhisme en zijn leven als monnik. Hier heb ik heel wat bijgeleerd. Zo heb ik geleerd dat er in Cambodja geen vrouwelijke monniken zijn en dat de mannelijke monniken wel 227 regels moeten naleven. Na ons ongelooflijk interessant praatje met de monnik gingen we naar de stad voor een echte mexicaanse taco. We waren de smaak van het Khmer eten een beetje beu en Mexicaans leek ons even weer iets anders. Vrijdagavond kwam Pieter, onze international coördinator en leerkracht van de KdG, bij ons op bezoek. Samen met hem en Mark gingen we iets eten in een restaurant waar ze ongelooflijk lekkere amok serveren!

Het reizen in het weekend en de grote uitstapjes laten we voorlopig even achter ons. We hadden nood aan een rustig weekendje waarin we volldig tot rust konden komen. 's Ochtends vroeg maakten Birgit en ik een verfrissend tripje naar het zwembad van een nabij hotel en daarna gingen wee neer de Khmer les. We kunnen hier toch niet vertrekken zonder wat Khmer te kunnen spreken!? Maar omdat we ons de voorbije weken al heel wat wilden integreren en omdat we echt een deel willen zijn van de maatschappij hier, kenden we al heel wat woordjes en leerden we dus niet zo heel veel in de les. Zo heb ik bijvoorbeeld onze noodels al eens in het vloeiend Khmer besteld. 's Avonds was het feest. Birgit is jarig op 7 april, maar omdat ze dan al weer in België was, wilde ze haar verjaardag ook graag hier vieren. Dit deden we met de bijhorende Cambodjaanse cadeautjes, met veel taart, met een lekkere pizza en enkele cocktails. Het werd een avond om nooit te vergeten! De zondag erna hadden we eerst nood aan voldoende slaap en dan hadden we niet echt de energie om uit ons bed te komen. Nadat Robin ons verwende met een ontbijt op bed en ik mijn appelsap over heel mijn bed goot (perongeluk wel eens waar) vertrokken we naar de stad om als echte toeristen een overdosis souveniers te kopen voor de mensen thuis. Na 2 uur shoppen had ik nog niet alles gevonden wat ik wou dus enkele dagen later moest ik nog eens terug (en daarna nog eens).

De week erop deden we nog wat hele leuke dingen. We gingen op bezoek bij een echte Khmer school om eens te kijken hoe het er daar aan toe gaat en kregen een heel boeiende uitleg van teacher Nana over het onderwijssysteem in Cambodja. Die avond gingen we naar het circus, waar we mensen acrobatische trucs zagen uithalen waarvan we even stil werden. Op woensdag maakten we een traditionele vol au vent voor de locale leerkrachten. Wewilden ze toch eens laten proeven van een typisch Belgisch gerecht. We maakten het met rijst zodat ze niet volledig uit hun comfortzone waren. Enkelen onder hun vonden het heel lekker en namen een tweede portie, anderen moesten er toch wel heel veel rijst bij eten om het binnen te krijgen. Maar al bij al was het wel eens leuk om een stukje België binnen te brengen in Cambodja!

Donderdag luisterden we naar een man die Cambodjaanse volksverhalen vertelde onder begeleiding van enkele muziekinstrumenten. Jammer genoeg had ik het heel warm en was ik heel moe waardoor ik af en toe indomelde en dus niet elk verhaal gehoord heb. Vrijdag gaven we een groot afscheidfeest voor de kindjes. Met pijn in het hart ging zaterdagavond Birgit terug naar het verre België en was dit dus haar laatste (stage)dag. We bouwden een feestje met plaatselijke (veel te zoete) frisdrank en koekjes en natuurlijk ook bijpassende muziek. 's Middags was er een afscheidsetentje met de leerkrachten. De lokale leerkrachten gingen Khmer voor ons koken. Er was chicken curry voor wel 30 man, fried chicken voor 10 man, broccoli tempura voor 10 man en speciale springrolls voor 20 man. En als dat nog niet veel te veel was, was er ook nog een hele hoop annanas en watermeloen. En dan wetende dat we maar met 10 waren, kan je je weerschijnlijk wel voorstellen dat ik veel te veel gegeten heb en me dit achteraf zwaar beklaagde. Maar het was oh zo lekker. Buiten de kippenpoten, die durfde ik toch niet opeten. Zaterdag was het zover. 's Avonds was het tijd om onze bucketlist van Cambodja te volbrengen. Birgit was de uitdaging aangegaan om larven te eten en ik durfde het aan om de plaatselijke delicatesse te proeven: gefrituurde tarantula. We hebben het beide gedurft, maar lekker was  het zeker niet! Birgit ging ons verlaten en ging terug naar het koude België. Als afsluitende activiteit gingen we naar een Khmer kookles waar we enkele traditionele gerechten leerden maken. 's Avonds kwam het afscheid. Dit was toch wel heel moeilijk. Voor Robin en mij was het hele moeilijk om haar te laten gaan en voor haar was het heel moeilijk om te vertrekken. Dus ja, nu gaat het leven in Siem Reap - Cambodja verder zonder de fantastisch geweldige Birgit Luycx.

Work in progress ...

De laatste week als teacher Krisja is ingegaan. En omdat het ondertussen al dinsdagavond is en donderdag mijn laatste dag is, gaan zelfs de laatste twee dagen al in. Ik heb tijdens mijn stage hier heel veel geleerd en ik heb heel lveel plezier gehad aan het lesgeven hier. Natuurlijk heeft iedereen zijn werkpunten. Voor mij is dat denk ik dat ik hier wat meer initiatief mag nemen. Ik ben hier tenslotte ook om de lokale leerkrachten te helpen en hen te doen leren door mij. Maar omdat ik niet altijd goed durf mijn mening zeggen, laat ik ze heel vaak dingen doen waarvan ik zou moeten zeggen dat het anders moet. Hieraan moet ik zeker nog werken. Maar één ding heb ik na al deze weken wel bereikt. Toen teacher Nana (mijn CO-teacher) zelf voorstelde om naar buiten te gaan tijdens de les en de les daar verder te zetten, sprong ik even een gat in de lucht. Zelf ben ik een enorme fan van schoolactiviteiten buiten te houden en ik stelde dit dus ook voortdurend voor. Door de buitenlucht zijn kinderen meer betrokken bij de les en de inhoud en is de focus langer te houden. In het begin stonden de leerkrachten hier heel sceptisch tegenover want het is zeer warm (waar ze geen ongelijk over hebben). Dan zei ik hen dat je ook in de schaduw kon staan en dat het niet wil zeggen dat als je buiten gaat, je ook loopspelen of dergelijke oet organiseren. Ik zei hen dat ze ook gwn in het gras kunnen zitten terwijl woordjes aangeleerd woren, in plaats van binnen op een stoel. Dus wanneer Nana vandaag zelf voorstelde omda woordjes buiten aan te leren, kan je je wel inbeelden hoe blij ik was dat ze dit zelf wilde uittesten! Het was inderdaad erg warm, maar gekeken naar de glimlach van de kinderen en de twee leerkrachten (waaronder ik) , was het dat allemaal waard! Na deze 11 weken lesgeven, kan ik zeker zeggen dat ik me echt een deel voel van de school en ga ik de leerkrachten en de kinderen zeker heel erg missen. De leerkrachten waren altijd heel vriendleijk voor ons en stonden open voor onze inbreng. Als we bij Nana thuis kwamen, bood ze ons altijd een ijsje aan en waren we meer dan welkom. Ook met de andere twee leerkachten werd de band naar het einde toe sterker.

Heimwee

De moeilijkste dag die ik hier tijdens dit hele avontuur ervaren heb was zondag 1 april. Birgit was net vertrokken de avond ervoor en het was Pasen. Op Pasen is het traditie in onze familie om een groot feest te houden. Iedereen is er altijd aanwezig en als je er niet bent zal je wel een verdomt goede reden moeten kunnen geven. Jens was op weekend met zijn ouders en mijn hele gezin en familie was op het paasfeest. En ik zat hier alleen, want Birgit was terug in België. Robin was hier nog wel, maar van hem sloot ik me af. Ik voelde me zo alleen. Ik skypte met mijn zus en mama en telkens stonden de tranen in mijn ogen. Ik had zo graag thuis geweest... Tijdens het paasfeest zelf kon ik het niet laten en belde ik mijn zus nog een keer. Via een videogesprek zei ik hallo tegen alle neven en nichten en zag ik voor de eerste keer in 2,5 maanden mijn broer en schoonzus. Dit was ook best raar en emotioneel, maar het was oh zo leuk om ze te zien en te horen en plannen te maken voor als ik terug was. Door mijn slechte gevoel besloot ik maar om alleen de stad in te trekken en op zoek te gaan naar meer souveniers. Ik had geen zin in gezelschap en het alleen zijn deed me wel goed. 's Avonds vond ik dan weer dat ik ermee moest stoppen en hard moest zijn omdat ik hier zelf voor gekozen had. Ik ben samen met Robin iets gaan eten in ons favoriete restaurant en heb geprobeerd het allemaal een beetje van me af te zetten.

Een ander probleem en gevoel dat ik zie zondag ervaarde was iets heel raar. De voorbije week hebben we zo naar het vertrek van Birgit toegeleefd dat ik het gevoel had dat ik zelf vertrok. We namen afscheid van de leerkachten en gaven een afscheidsfeestje voor de kinderen. Het voelde dus alsof ik zelf vertrok. Plots bleek dit niet zo te zijn. Het gevoel dat ik toen ervaarde is bijan niet te beschrijven. Ik wilde echt graag naar huis, het was de bedoeling dat ik naar huis ging. Ondertussen vind ik het natuurlijk niet erg dat ik nog 3 weekjes extra heb, maar toen was dit wel heel lastig.

Het missen van mijn familie wordt ondertussen een normale zaak dat eerder een gewoonte geworden is. Ik kijk er naaruit om naar huis te gaan en omdat het nog maar 17 dagen is voordat ik vertrek, wordt dit gevoel ook enorm verterkt. Maar eerst krijg ik nog bezoek waar in enorm naar af tel. Mijn zus komt donderdagnamiddag aan in Siem Reap om samen met Robin en mij de rest van Cambodja te ontdekken.  Dus mijn laatste blog zal zijn wanneer deze mooie reis, die deze vrijdag begint, achter de rug is en ik bijna terug naar België vlieg.

To be continued ...